Šta znamo o Golubačkoj tvrđavi?
Naime, od prvih pisanih izvora iz 1337 god. Golubački grad je bio u posedu Ugara do nakon Kosovske bitke kada se njegovom statusu gubi trag. Negde oko 1390-e, grad je prvi put potpao pod tursku vlast, da bi već naredne on opet pao u ugarske ruke. Vazalskim sporazumom između despota Stefana Lazarevića i Bajazita, grad je pripao srpskoj depotovini između 1402. i 1410-e🏰
Sudbina grada određena je ugarsko-turskim ugovorom o miru 1503. i 1519-e, po kojem je Golubac ostao pod osmanskom vlašću. Granice turske imperije se potom pomeraju na sever, a tvrđava kao pogranični grad gubi na značaju🌏
Do 1683 god, bio je na osmanskom posedu, a potom ga zauzima austrijski car Leopold I, 1690-e ga ustupa Ugarima. Požarevačkim mirom 1718-e ponovo je dodeljen Osmanlijama i pod njihovom vlašću ostaje do Prvog srpskog ustanka, kada postaje srpski grad. Gušenjem Prvog srpskog ustanka, ponovo se vraća u osmanske ruke, dok je pod srpskom upravom opet od Drugog srpskog ustanka🗺️ Od mnogih legendi koje je narod smislio o Golupcu i njegovoj veličanstvenoj Tvrđavi, najpopularnija je o izvesnom Turčinu, oženjenom za princezu iz ovih krajeva. Po predanjima, princeza je bila zaljubljena u drugog, meštanina iz obližnjeg sela, kog je svakog dana posećivala🏰 Ljubomorni muž, komandant Golubačke tvrđave, hteo je preljubi da stane na put, pa je ženu zatvorio u najvišu kulu, koju Golupčani po obliku nazivaju Šešir-kulom, gde su joj jedino društvo pravili golubovi. Princeza ih je hranila i sa njima razgovarala, skraćujući zatočeničke godine, bajkovit je opis tobože istorijske situacije⌚ Priča dalje kaže da mužu ovo nije bilo dosta, već je svoju ženu odvezao čamcem na sred Dunava, gde je lancima vezao za stenu koju zovu Babakaj. „Veruje se da je on od nje zahtevao da se pokaje, izvikujući te reči na turskom“🧱 Iz ženskog inata, princeza nije htela, pa je ostala zavezana na današnjoj vodenoj granici između Rumunije i Srbije. U narednom dugom periodu, nju su hranili i pojili golubovi, u znak zahvalnosti za to što je ona njima činila. „Tu priču narod završava rečenicom da je duh princeze još uvek živ, čim golubovi i dan danas sleću na stenu Babakaj“🕊️
